Alweer enige tijd geleden bezocht ik een optreden van Common Grounds in de FarmStead Jazz Club in Westbroek, een van mijn favoriete plekken om jazz te beluisteren, het is een grote stal behorend bij een boerderij, de eigenaar organiseert daar als jazzliefhebber concerten in de aangepaste stal, de ideale omgeving voor jazz concerten, kleinschalig, direct contact en geen massale North Sea toestanden. De naam Common Grounds zei mij niks, maar de naam van de drummer Eric Ineke des te meer, hij behoort tot de absolute top qua jazzdrummers in Nederland en ik ken hem ook nog uit mijn tijd in het Bohemia Jazz Café, hij speelde op albums met jazz grootheden als Dexter Gordon, Hank Mobley, Johnny Griffin en Georg Coleman. Het concert was een groot succes en de ontmoeting met Eric was een melancholieke duik in het verleden.

Gitarist/componist Enrico le Noci groeide op in een kleine stad in Zuid Italië, hij begon met gitaarspelen op zijn13de met het klassieke materiaal en ook Metallica en Led Zeppelin totdat hij opnames hoorde van Django Reinhardt en Charlie Parker, hij viel onmiddellijk voor de jazzmuziek, hij ging naar de High School in Austin, Texas waar hij de blues kon vinden. Hij is de initiatiefnemer en leider van dit swingende gezelschap. Zowel hij als Pietro Mirabassi (tenorsax) zijn Italianen die hun jazz opleiding hebben genoten in Nederland, verder horen we Arno Krijger op het Hammond orgel en Eric Ineke op slagwerk. Het optreden was een grandioos succes en deze cd is daarvan een geslaagde weergave. Alle composities zij geschreven door Enrico, zijn liefde voor de blues en het repertoire van het Blue Note label zijn overduidelijk aanwezig en dat valt bij mij in hetzelfde schuitje. De muzikanten vinden elkaar in de jazz traditie die muzikanten omarmt als Wes Montgomery maar ook iemand als Wayne Shorter vandaar de titel Common Ground.

Het openingsnummer “Pied Fries” is bedoeld als een ode aan Wes Montgomery, dit nummer en de afsluiter “Small Changes” zijn pittig en energiek terwijl de andere nummers meer mysterieus en bedachtzaam overkomen. Het titelnummer “Common Ground” heeft een bluesy melodie die de luisteraars brengt tot in de clubs van Harlem, Mirabassi glorieert met een heerlijke solo. Een van mijn favorieten is “Arjun’s Blues”, uiteraard een blues en dat was mijn eerste muzikale liefde, vette hammond klanken en een lekkere gitaarsolo, heerlijk ! Een tof groepje met goede solisten en natuurlijk een superieure slagwerker ! Een overtuigend debuut van deze nieuwe groep die Nederland als zovelen als uitvalsbasis heeft gekozen. Aanrader!

Jan van Leersum.